...
Κάτω απ’ τη βεράντα ήταν το παρτέρι, το δικό μου, το δικό μου παρτέρι, αυτό που μου χε δώσει ο παππούς για να φυτεύω ότι θέλω. Κι εγώ φύτευα λουλούδια λογής -λογής. Δε νοιαζόμουνα για τη σειρά τους και δεν έκανα σχέδια ορισμένα όπως συνηθίζουν, τρίγωνα, τετράγωνα ή γραμμωτά, μα έριχνα το σπόρο στην κατάλληλη εποχή, προσπαθώντας πολλές φορές να ξεχάσω τι είχα φυτέψει, για να έχω την έκπληξη να το δω να βγαίνει από τη γη σαν από μόνο του.
Η Ινφάντα είχε διαλέξει για δικές της δέκα αγριαμυγδαλιές. Δε θέλαν πολύ περιποίηση, συχνό πότισμα ή σκάλισμα και ο καρπός τους δεν τρωγόταν. Μα ήταν χαρά να τις βλέπεις την άνοιξη και λύπη να τις βλέπεις το χειμώνα.
Παρακάτω στο μικρό κιόσκι ήταν ο μικρός λαχανόκηπος της Μαρίας. Είχε ένα τόσο δα τετραγωνάκι για το κάθε χορταρικό της εποχής...
Μαργαρίτα Λυμπεράκη