...Ένα χαρούμενο γέλιο ακούστηκε τότε απ' την αυλή, κι η Οφηλία πήγε να δει τι συμβαίνει. Βγαίνοντας στη βεράντα, είδε το Θωμά καθισμένο σ' ένα παγκάκι της αυλής, μ' ένα ματσάκι γιασεμιά στην κάθε του κουμπότρυπα, και την Εύα να του περνάει ένα στεφάνι από τριαντάφυλλα στο λαιμό, σκασμένη στα γέλια. Σαν τέλειωσε, σκαρφάλωσε στα γόνατά του και τιτίβισε:
– Αχ, Θωμά, είσαι τόσο αστείος!
Εκείνος είχε ένα καλόκαρδο χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό του, κι έδειχνε ν' απολαμβάνει με το σιωπηλό του τρόπο εξίσου πολύ με τη μικρή του κυρία αυτό το παιχνίδι. Πάνω στην ώρα μπήκε στην αυλή ο Σαιντ Κλερ κι ο Θωμάς τον κοίταξε μ' απολογητικό ύφος.
– Πώς την αφήνεις; πέταξε στον ξάδερφό της απ' τη βεράντα η Οφηλία.
– Γιατί να μην την αφήνω; αποκρίθηκε εκείνος.
– Δεν ξέρω, μα εμένα μου φαίνεται φοβερό.
– Όταν ένα παιδί χαϊδεύει ένα μεγάλο σκυλί, δεν το βρίσκεις φοβερό, κι ας είναι μαύρο το σκυλί. Μπροστά όμως σ' ένα μαύρο πλάσμα, που μπορεί και σκέφτεται, που έχει λογική κι αισθήματα και μια αθάνατη ψυχή, ανατριχιάζεις και κάνεις πίσω. Ομολόγησέ το, ξαδέρφη. Ξέρω πολύ καλά πώς το βλέπετε το πράγμα εσείς οι Βόρειοι. Έχω παρατηρήσει στα ταξίδια μου στο Βορρά πως τους σιχαίνεστε τους νέγρους όπως σιχαίνεστε ένα φίδι ή ένα βάτραχο – κι ωστόσο εξανίσταστε για τις αδικίες που υφίστανται. Δε θέλετε να τους αδικεί κανείς, μα ταυτόχρονα δε θέλετε να έχετε καμιά σχέση μαζί τους. Εσείς θα θέλατε να τους στείλετε στην Αφρική, να μην τους βλέπετε και να μην τους μυρίζετε, κι ύστερα να στείλετε ξοπίσω τους ένα δυο ιεραπόστολους να τους κάνουν χριστιανούς με συνοπτικές διαδικασίες. Έτσι δεν είναι;
– Τι να σου πω, ξάδερφε, μπορεί να είναι κι έτσι, του απάντησε συλλογισμένη η Οφηλία...
Χάριετ Μπίτσερ-Στόου