Μια φορά κι έναν καιρό – αλλά και κάθε καιρό, δηλαδή και τώρα – υπήρχε, όπως και υπάρχει, ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι που κρατά ένα μπαλόνι. Ένα κόκκινο μπαλόνι. Την έχεις δει; Δεν θυμάσαι! Ε, λοιπόν, για να σε βοηθήσω να τη θυμηθείς έφτιαξα τη ζωγραφιά της. Αυτήν εδώ:
Τούτη, λοιπόν, τη ζωγραφιά την έφτιαξα όταν την πρωτοσυνάντησα. Πότε έγινε αυτό; Α, πάει καιρός!
Μέχρι τότε δεν την ήξερα. Κάτι, βέβαια, είχα ακούσει γι’ αυτήν. Πως ήταν, λέει, ένα παράξενο, αλλόκοτο κορίτσι. Που άλλοτε το έβλεπες εδώ κι άλλοτε εκεί. Που μερικές φορές γέλαγε και τραγούδαγε και μερικές φορές φώναζε και θύμωνε. Είχα ακούσει ακόμα πως φόραγε τα πιο περίεργα ρούχα. Μακριά φορέματα και μπλούζες με δαντέλα, αλλά και χιτώνες σαν αρχαία Ελληνίδα ή κιμονό σαν Γιαπωνέζα ή χορτάρινες φούστες σαν κάτοικος κάποιου εξωτικού νησιού, μ’ ακόμα και μπλου τζιν ή φαρδιά μακό μπλουζάκια. Υπήρχαν μερικοί που επέμεναν πως την είχαν δει με μαγιό. Κι άλλοι – λίγοι αυτοί – που ισχυριζόντουσαν πως καμιά φορά δεν φορούσε τίποτε. Γυμνή. Σαν ένα μωρό που μόλις είχε γεννηθεί.
Άκουγα ακόμη πως το δέρμα της ήταν λευκό, αλλά και μαύρο κάπου κάπου, όπως και κίτρινο κάποιες άλλες φορές. Αλλά – και σ’ αυτό όλοι συμφωνούσαν – πάντα κράταγε ένα κόκκινο μπαλόνι...
Μάνος Κοντολέων