...Ανοίγω λοιπόν κάποτε το παλιό τεφτέρι με τα οράματα, πιάνω να τα θωρώ θολωμένος. Έχουν πάντα κάτι καινούριο να μου μολογήσουν, γιατί δεν τα στέρεψα. Η παρθενιά του κόσμου κρύβεται στη μνήμη... Το πυροτεχνήμα της Δημιουργίας δε σβύνεται, όχι. Αποτυπώνεται ζωντανό στο σκοτεινό θάλαμο της μνήμης. Έτσι, η γέννηση του κόσμου ξαναζεί αδιάκοπα μέσα μας, συντριβάνι από αστέρια σ΄ ένα στερέωμα βαθύ. Κι η αποστολή της μνήμης φανερώνεται πως είναι να κρατάει αλύγιστη τη μελωδία της ζωής, να την περνάει σε μια διάσταση άφθαρτη, έξω από τον επίβουλο το Χρόνο. Και να την ξομπλιάζει, να την βαθαίνει, να της ξανοίγει το αληθινό της νόημα, που είναι απρόφερτο, μαγικό...
Άγγελος Τερζάκης