Ο Δεκέμβριος του 1803, βρήκε τους Σουλιώτες εξαντλημένους από τις κακουχίες. Για αρκετό καιρό αντιστέκονταν σθεναρά στον Αλή Πασά, που τους πολιορκούσε. Η κούραση και η πείνα τους είχαν καταβάλει και αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν με τον πασά....
Συμφώνησαν να εγκαταλείψουν τα χωριά του Σουλίου και εκείνος να μην τους πειράξει. Τηρώντας τη συμφωνία, οι Σουλιώτες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες και άρχισαν να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους. Ο Αλή Πασάς, όμως, δεν κράτησε τον λόγο του και έστειλε περίπου 3.000 Τουρκαλβανούς, να τους καταδιώξουν. Η δεύτερη ομάδα, με αρχηγούς τον Κίτσο Μπότσαρη και τον Κουτσονίκα, κατευθύνθηκε προς την κορυφή του όρους Ζάλογγο, ενώ η πρώτη κινήθηκε προς την Πάργα. Τα γυναικόπαιδα βρήκαν καταφύγιο στη Μονή του Ζαλόγγου. Όταν έφτασαν εκεί, οι άντρες του Αλή Πασά συνάντησαν αναπάντεχη αντίσταση από τους άντρες. Οι Σουλιώτες αμύνθηκαν με πάθος, αλλά η μάχη ήταν άνιση και δεν κατάφεραν να αντέξουν πολύ. Οι Σουλιώτισσες γνώριζαν καλά, ότι μια από τις τακτικές του Αλή Πασά ήταν ο εξευτελισμός των γυναικών, που τις άρπαζε με τη βία και τις πουλούσε στα σκλαβοπάζαρα τις Τουρκίας. Για να αποφύγουν την τουρκική σκλαβιά, αποφάσισαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους, αλλά και στη ζωή των παιδιών τους....
Μία μία, στέκονταν στην άκρη του γκρεμού, έριχναν τα μωρά και τα παιδιά τους και στη συνέχεια έπεφταν και αυτές. Λέγεται, ότι ήταν πιασμένες από το χέρι, δίνοντας την εντύπωση ότι χορεύουν και τραγουδούσαν το τραγούδι «Έχε γεια καημένε κόσμε». Η πληροφορία για το τραγούδι δεν είναι επιβεβαιωμένη. Υπάρχουν απόψεις, που λένε ότι γράφτηκε μετά το περιστατικό, περί το 1903....
Πηγή : www.mixanitouxronou.gr/souliotises-aftoktonisan-sto-zalongo