...Ήσυχα περνούσε ο καιρός, ώσπου το κορίτσι μεγάλωσε και έγινε εννέα χρονών. Η Ελίζαμπεθ δεν έδειχνε καμία ιδιαίτερη επιθυμία να ασχοληθεί μαζί της, και καθώς ο Τζον έλειπε σχεδόν όλη τη μέρα στη δουλειά, η μικρούλα έμενε συνέχεια μόνη της στο δωμάτιό της. Πολλές φορές πήγαινε στη μητέρα της και τη ρωτούσε αν ήθελε να πάνε στο πάρκο κοντά στο σπίτι τους, όμως εκείνη πάντα αρνιόταν με τη δικαιολογία πως είχε πολλές δουλειές. Ήταν μικρή ακόμα για να καταλάβει τη συμπεριφορά της μητέρας της, ένιωθε όμως την έλλειψη της μητρικής στοργής και της συντροφιάς. Στο σχολείο ξεχνιόταν με τα άλλα παιδιά, στο σπίτι όμως η ησυχία και η απραξία την πλάκωναν. Και οι μέρες περνούσαν έτσι, αθόρυβα και βαρετά...
Ελπίδα Ισμαήλ